Wellington's windy cause Auckland blows

Kia ora! En hierboven een uitspraak van mijn laatste buschaffeur. En ik moet hem gelijk geven, Wellington is veel mooier dan Auckland, al heb ik nog niks gemerkt van de wind. En daar ben ik dus nu, de (na Russel en Auckland) hoofdstad van Nieuw-Zeeland. Eindelijk een dagje rust (met tot 11 uur in bed liggen, werd er half uitgeschopt door de schoonmaaksters) na lange busritten, veel activiteiten, wat gedoe rondom bedbugs en erg veel vroeg opstaan. Een welverdiend dagje dus. En wat ik nou allemaal gedaan heb? In mijn vorige verhaal zat ik te wachten op de bus, die mij van Rotorua verder naar het zuiden zou brengen (en op een tekening, die ik heel braaf gekregen heb :) ). In de nieuwe bus zaten alweer Nederlanders! (zucht) Maar met een grote groep van de bus daarvoor zaten we in deze, en dat was gezellig. We gingen als eerste naar Lake Aniwhenua (na een uur lang met z'n allen gezocht te hebben naar een koffer die iemand per ongeluk mee had genomen naar het oosten..). Daar zouden we onze tweede Maori experience krijgen. We reden door de bergen en het grootste aangelegde bos op het zuidelijk halfrond (boom, boom, boom, boom...), reden door een verlaten, spookachtige stad en kwamen aan bij een camping aan een meer met huisjes met bedden. Daar werden we welkom geheten door een oude Maori man die ons zegende om zijn gebied in te gaan, en vervolgens door zijn schoondochter (en ai, wat kon ik haar nie uitstaan zeg, te overdreven aardig terwijl ze dat eigenlijk niet was, lekker nep). We kregen een traditioneel Hangi (of hungi, een van de twee) dinner, waarbij ze eten in de grond op hete stenen klaar stoven. het was alleen wel hetzelfde eten als in de Mourea, alleen smaakte het nu meer naar rook en zat het in een rieten bakje. (toetje was ook niet zo). ik vond het dus niks. Zo, ik heb het gezegd, vooral omdat het 75 dollar kostte en het toch niet helemaal vrijwillig was om daar heen te gaan (je wist de dag ervoor pas hoeveel het zou kosten, en er waren geen andere plaatsen in de buurt waar je kon slapen). Gelukkig ging het geld naar een goed doel, namelijk de maoricultuur herbouwen. Zo hadden we oude rotstekeningen gezien die ze gingen restaureren en het eten dat wij overhielden ging naar de school in dat verlaten stadje, zodat de kinderen daar in ieder geval een keer per dag goed zouden eten. Dat maakt toch weer veel goed. Heb ook mijn eerste kakkerlak gezien trouwens...
Gelukkgi gingen we de volgende dag weer weg (was niet genoeg ontbijt), om via Taupo naar een schapenboerderij te gaan. Taupo was een tussenstop, een stadje aan een prachtig meer (beetje meer van geneve idee maar dan groter en warmer) waar veel mensen gingen skydiven en bungeejumpen. Ik heb dus mensen zien skydiven en bungeejumpen :P. Voelde me erg prettig op de vaste grond. Weer verder door de inmiddels vulkanische bergen reden we langs mount Doom (ben de echte naam vergeten) midden in een groot heide veld, en nog verder door een groene kloof met een enkele kronkelweg kwamen we aan op de boerderij. De schapen hier blijven leuker, wolliger en schattiger :). Daar heb ik niks gedaan (moest om 6 uur op), weer zelf gekookt en geslapen (boeiend he?).
De dag daarna weer om 6 uur op (pff) en op weg naar Mount doom, hier kun je namelijk een toch van 19,4 km maken 9met 800 m hoogteverschil) over een actieve vulkaan met prachtige landschappen en mooie meren (en het kost maar 35 dollar, ze vragen overal geld voor). In een kantoortje waar we de bus (laten we zeggen dat alle 35 voor de bus en het behoud van de paden is) moesten betalen werd iedereen grondig gecheckt of we wel goede kleren aan hadden, warm genoeg waren en genoeg eten hadden, anders kon je het daar huren. Ik kwam gelukkig door de check (heb wat geleerd vroeger) maar vroeg me toch af waarom ze zo streng waren, het was toch maar een bergwandeling? Twee uur later kwam ik er achter. De wandeling begon redelijk onschuldig door het hobbelige heideveld langs een beekje, met wat steile stukken, maar al die tijd hing er om de top van de berg een wolk... een grote, koude, alles omvattende wolk. Want zo gauw we wat hoger kwamen zaten we er midden in en kon je no net zo'n 8 meter voor je zien. En dat nou net als je op een steil pad met mul zand naar boven moet met aan beide kanten steile richels naar beneden waarbij je niet kunt zien hoe diep alles is. En daar zou nou net het uitzicht zo mooi zijn. Tja, ik ben net niet van de berg gewaaid (sommige mensen zijn echt omgevallen door de harde wind), heb de vulkaan geroken, heb een meter van een meer gezien en heb het overleefd. Een ding is zeker, ik heb respect voor Frodo en Sam en ga zeker de 2e en 3e film weer kijken als ik thuis ben. Eenmaal wat meer uit de wolk kregen we nog wel een beetje uitzicht, maar niet het mooiste ooit. En bij de parkeerplaats aangekomen stond er een bord met foto's van wat we hadden kunnen zien, en ja, het zou heel mooi kunnen zijn. Helaas niet genoeg tijd om het nog een keer te doen, dus ik hou het gewoon op de Mount Doom experience. Heb ik toch nog iets extreems gedaan.
Het wordt misschien nu tijd om dat van die bedbugs uit te leggen. Bedbugs zijn een nachtmerrie voor beackpackers, en heel even dacht ik dat ik ze had. toen we naar taupo reden kreeg ik namelijk allemaal rode bultjes op mijn handen em armen, die steeds erger werden (en ik ben zo'n stresskip die van het ergste uitgaat). Nou was ik na de bergtocht er over uit dat het kennelijk een allergische reactie is (voor deet denk ik), maar die avond kwamen we om 6 uur aan bij een hostel. Uitgeput na een bergtocht en om 6 uur opstaan twee keer wilde ik eten en slapen. Maar nee, zo gauw ze mijn handen zagen moest ik met mijn tas bij de receptie komen, ik mocht de kamer niet in. Logisch, want bedbugs zijn voor een hostel nog veel erger. Gelukkig waren ze erg aardig (misschien ook omdat ik op dat moment een beetje instortte, ik was moe, uitgehogerd, had geen idee wat er met me aan de hand was, en bleeeh.....), maar ik moest alles wassen (heb dus nu weer gratis schone was), mijn tas doorzoeken (zat niks in) en vervolgens in bikini en hostelhandoek naar mijn kamer (koud!). wat een gedoe was dat zeg. Gelukkig had ik lieve vrienden van wie ik kleren mocht lenen (liep vervolgens in een jongens shirt en trui met een zwarte legging, heb me nog nooit zo warm en comfortabel gevoelt) en een barman tegen wie ik heb geklaagd (voor de eerste keer in mn leven!) waardoor ik een lekkere bacardicola kreeg die perfect pastte bij de lekkere hamburger die ze daar hadden.
De dag daarna (na een kom te hebben laten vallen in de keuken :S) gingen we naar Wellinton, waar ik in de apotheek hooikoorstpillen heb meegekregen. En die helpen, en mijn was is schoon, en mijn tas is opgeruimd. Elk nadeel heb z'n voordeel.
En nu Wellington dus. Geen wind, mooi zonnetje, gelegen in een baai tussen bergen met zelfs een aantal mooie oude gebouwen. Gisteren ben ik (nadat ik mijn hoofd stootte aan een kluis, vergat gekochte wifi aan te zetten met skype, een elektrische deur handmatig probeerde open te maken en een halve muslireep op straat liet vallen... duidelijk rust nodig) Wellington gana bekijken. Samen met Adam (aardige Aussie) heb ik 4 uur doorgebracht in het (gratis!!) Te Papa museum. Een prachtig interactief museum met werkelijk alles. Natuur, kunst, geschiedenis, geografie, echt leuk dus :). Daarna zij we door gegaan naar een foodcourt (zo'n winkelcentrum achtig iets met alleen maar eettentjes, in dit geval zoals de mcdonalds). En daar heb ik de bizarre bubbletea gedronken, kennelijk iets aziatisch, met groene thee, mangosmaak, crushed ice en tapioca parels (gel). Heel vreemd, maar nog best lekker ook (was lekkerder geweest zonder bubbles). Na een flinke brainfreeze nog verder met Adam doorgelopen naar de botanische tuinen, voor het eerst Australische plantjes gezien, en met de kabeltrein weer terug gegaan. En nu zit ik dus mijn tweede dag in Wellington als rustdag, morgen ga ik weer verder richting zuiden, waar ik Lauren, Melissa en Maaike weer zie (twee zijn Nederlands, haha) en waar ik weer op de straybus stap. Weer om 6 uur op dus. Maar nu eerst even wie is de mol kijken :).